خاطره دوازدهم حوزه علمیه دلیجان

 

 

 

خاطره یازدهم حوزه علمیه دلیجان                             

مسجد جامع دلیجان در سال های قبل از دهه 50 خورشیدی از خشت و گل ساخته شده بود. در قسمت جنوبی مسجد که به عنوان حیاط مورد استفاده قرار می گیرد، درگذشته ، دور تا دور حیاط مسجد، اتاق هایی قرار داشت که به صورت طاق ضربی ساخته شده بود و به عنوان حجره ، مورد استفاده قرار می گرفت. در اوایل دهه ی پنجاه شمسی ، به دستور مرحوم آیت الله العظمی مرعشی نجفی ره ، تعدادی از روحانیون حوزه ی علمیه قم، رهسپار دلیجان شدند و تحت نظارت مرحوم آیت الله حاج شیخ مصطفی حایری امام جماعت مسجد جامع دلیجان شروع به ادامه تحصیل کردند. علاوه بر این مرحوم آیت الله العظمی مرعشی نجفی ره، وارد دلیجان شد و مراسم با شکوهی به مناسبت ورود ایشان در مسجد جامع برگزار شد.

 

شاید سال 1353 شمسی بود که به اتفاق بسیاری ار مردم در مسجد جامع گرد آمدیم و خیلی انتظار کشیدیم تا معظم له را مشاهده و زیارت نماییم. حیاط را فرش کرده بودند و مرحوم حاج رحمت الله باقری که موذن و نوحه خوان مسجد جامع بود از طریق بلندگو اعلام کرد که متفرق نشوید و ان شاء الله حضرت آیت الله العظمی مرعشی نجفی امشب در جمع ما حضور خواهند یافت. سر انجام انتظار به پایان رسید و ایشان به اتفاق هیات همراه از درب کوچکی که در ضلع غربی مسجد، یعنی رو به روی منزل حاج آقا حایری قرار داشت وارد حیاط مسجد شد و مردم خوشحالی بسیار کردند . هر چند که ورود ایشان به دعوت حاج آقا حایری صورت گرفت. اما برداشت شخصی بنده این بود که عده ای از عناصر فرقه ضاله بهاییت در شهر نراق تبلیغاتی را به راه انداخته بودند که مورد حمایت رژیم ستم شاهی نیز قرار می گرفت. تشکیل حوزه علمیه دلیجان توسط آیت الله العظمی مرعشی نجفی ره و نیز ورود ایشان به دلیجان، شاید علت اصلی اش، خنثی سازی تبلیغات بهایی ها بود. البته اکثریت مردم دلیجان  در آن سال ها مقلد ایشان بودند. بهایی ها فهمیدند شهر نراق در طول تاریخ مهد فقاهت و دین پروری بوده است و نمی توانند در این شهر مذهبی و دینی، پایگاهی  داشته باشند و کسی را گمراه کنند؛ بنا بر این، پس از مدتی این شهر را ترک  کردند و رفتند. آری آنها به درستی دریافتند که مسجد جای بی ادبی نیست. شهر نراق، به برکت قدوم فقهای عظام، شهری شهیدپرور است و در عمل ثابت کرده که برای مجد و عظمت اسلام، جان فدا می کند. حوزه علمیه دلیجان نیز پس از مدتی فعالیت، به دلیل عدم وجود اساتید مختلف و امکانات دیگر تعطیل شد و همه روحانیون محترم به قم مراجعت کردند. بنده در خردادماه 1362 شمسی دیپلم تجربی گرفتم و به رغم این که در کنکور یکی از مراکز آموزش عالی پذیرفته شده بودم به حاج آقا نویسی مراجعه کردم تا طلبه شوم. حاج آقا نویسی معرفی نامه ای نوشت و مرا به حجت الاسلام والمسلمین حاج سید طاها مقدسی امام جمعه و رییس حوزه علمیه ی محلات معرفی کرد. حاج آقا نویسی در نامه اش نوشت: حامل این نامه، همان فردی است که چند روز قبل در منزل آقای ... راجع به ایشان با شما صحبت کردم. بنده نامه را به محلات بردم و به طور رسمی و تمام وقت طلبه شدم و تحصیلات حوزوی خود را آغاز کردم. خداوند آقای نویسی را رحمت کند که افراد مستعد را تشویق می کرد تا طلبه شوند و برای ترویج دین اسلام بکوشند.