خاطره پنجاهم پاسخ دادن در خور فهم افراد

خاطره پنجاهم پاسخ دادن در خور فهم افراد

در روایت آمده است : « کلم الناس علی قدر عقولهم» ، یعنی به اندازه فهم و درک افراد، با آنان سخن گویید. بسیار اتفاق می افتد که کسی سخنی می گوید، اما چون سخن اش پیچیده و غامض است؛ مخاطب نمی تواند هدف اصلی سخن ران را بفهمد؛ و چه بسا در برخی مواقع این قضیه بحرانی تر می شود؛ و مخاطب دچار بد فهمی می شود.

حاج آقا نویسی خیلی واضح و روشن سخن می گفت. مثال هایی را به خاطر می آورم:در سال 1362 در کنکور سراسری شرکت کردم . یکی از سوالات کنکور راجع به معامله کالی به کالی بود. معنی اش را نمی دانستم. از چند نفر پرسیدم؛ آن ها هم نتوانستند جواب بدهند. سپس به مسجد صاحب الزمان (ع) رفتم و از حاج اقا نویسی پرسیدم. ایشان سوال مرا پاسخ داد و با ذکر یک مثال و گرفتن 

کتابی که در زیر بغلم بود؛ توضیح داد که اگر مبیع و ثمن هر دو نسیه باشند؛ به این  نوع داد و ستد( معامله کالی به کالی) گفته می شود.

در جلسه ای فردی پرسید: چرا به کسی که سید است می گویید: اولاد پیامبر؟  سوال کننده تصور کرد که سوال سختی را مطرح کرده است. حاج آقانویسی به آن آقا گفت: اگر شما دخترتان را شوهر دهید؛ نوه های او چه دختر باشند و چه پسر؛ به شما و همسرتان محرم هستند؛ بنابر این تا هزار سال بعدهم نوه ها و نواده های شما، در واقع  اولاد شما محسوب می شوند. فرد سوال کننده خوشحال شد؛ و مانند کسی که چیزی را کشف کرده باشد چهره اش شکوفا شد.

خاطره چهل و نهم چگونگی تشویق کردن

چگونگی تشویق کردن 

یکی از شیوه های مدیریت مطلوب این است که باید افرادی که کار مثبتی انجام می دهند مورد تشویق قرار دهیم. و تشویق کردن نیز فی المجلس باشد؛ یعنی به طور سریع ، و در همان جلسه انجام گیرد. در جلسات مختلف ، کسانی که به دلایل مختلف موجبات رضایت و خوشحالی حاج آقا نویسی را فراهم می کردند؛ حاج آقا نویسی فورا آنان را مورد تشویق قرار می داد. چند نمونه از این ها را مورد اشاره قرار می دهم:

پس از پیروزی انقلاب اسلامی ،حجت الاسلام حاج شیخ علی رضا نظری، جلسه های هفتگی قرائت قرآن را آغاز کرد و این جلسات ، به نوبت در منزل یکی از برادران قاری قرآن تشکیل می گردید. برخی از این برادران در جریان جنگ تحمیلی به شهادت رسیدند. حجت الاسلام نظری به عنوان نماینده مجلس به مجلس دوم راه یافت. پس از آن مدیریت جلسات بر عهده ی حاج آقا نویسی بود. حاج آقا نویسی به نحوه ی قرائت افراد توجه می کرد؛ کسانی که قواعد تجوید و نحوه ی صحیح تلاوت و مخرج حروف را رعایت می کردند؛ با صدای بلند می گفت: « احسنت ».

گاهی جلسات شعر خوانی تشکیل می شد؛ حاج آقا نویسی به کسی که شعر زیبایی سروده بود؛ می گفت: « احسنت» این جانب در روز 15 خرداد 1368 که مراسم ترحیم ارتحال امام خمینی (ره) در مسجد صاحب الزمان(ع) _ مسجدی که ایشان از ابتدای ورود به دلیجان تا پایان 

عمرش در آن اقامه نماز جماعت می کرد _ برگزار گردید

؛ مقاله ای چهار صفخه ای را نوشتم؛ و در آن مراسم خواندم. مقاله ام را با این شعر عربی آغاز کردم:

یا اهل یثرب، لا مقام لکم بها        قتل الحسین فادمعی مدرارا

       والجسم منه بکربلا مضرجوا      والراس منه علی القناه یداروا 

پس از پایان مقاله ام حاج آقا نویسی در سخنرانی اش، در همان جلسه مرا تشویق کرد و تشکر نمود. 

گاهی که حاج آقا نویسی با صدای خیلی بلند کسی را تشویق می کرد؛ در بین دوستان و رفقای مان معروف شده بود که حاج آقا نویسی امروز برای تشویق فلانی« احسنت » بزرگ را بر زبان آورد. (احسنت مسره ؛ به کسر میم و تشدید سین مفتوح و فتح راء  ، یعنی احسنت بزرگه). احسنتی که خیلی بزرگ است.

خاطره چهل و هشتم فراموش نکردن یاد خدا

فراموش نکردن یاد خدا

بعضی وقت ها که به هر دلیلی به ملاقات  حاج اقا نویسی می رفتم؛ هنگام خداحافظی از ایشان درخواست می کردم که نصیحت و توصیه ای به بنده داشته باشند. ایشان یکی از این دو جمله را به زبان می آورد: به یاد خدا باشید؛ تا خدا هم به یاد شما باشد.  خدا را فراموش نکنید؛ تا خدا هم شما را فراموش نکند.

   همان گونه که در متن وصیت نامه مشاهده می کنید؛ حاج آقا نویسی این جملات را عینا در متن وصیت نامه اش نیز مورد تاکید قرار داده است.

 

خاطره چهل و هفتم متن وصیت نامه

باسمه تعالی

                                                                                                                           

مخفی نماند بر این که بعد از شهادت به وحدانیت خدا و رسالت محمد بن عبدالله صلی الله علیه و آله و اقرار به این که هر چه آن حضرت از جانب خداوند تبارک و  تعالی آورده است بر حق است؛ و اقرار به این که ائمه اثنی عشر ع که اول آن ها علی ابن ابی طالب است؛ و آخر آن ها امام زمان عجل الله فرجه الشریف است

اوصیاء بر حق حضرت رسول اکرم است؛ و بعد از شهادت به قیامت و عالم برزخ و معاد و آن چه از اصول دین و فروع دین است _ وصی خود قرار دادم برادر خود محمد رجبی نویسی را که بعد از این که فوت کردم و یا شهادت در راه خدا که آرزوی حقیر است نصیبم شد؛ آن چه از اموال دارم بعد از اداء مهریه همسرم و مراسم مخارج ایام ثلاثه و هفته و چهلم و سال و غیره مه مناسب با شئون این جانب باشد؛ و محل دفن مناسب، سه قسمت شود: یک قسمت آن یعنی یک ثللث آن به مصرف کارهای خیر عام المنفعه رسیده شود؛ و چنان چه ممکن شد؛ به مصرف ساختمان مدرسه علمیه ای در قم و یا مسجدی که نمازخوان دارد در قم ، و یا جای دیگری که اولویت دارد؛ رسیده شود. و کتاب هایم آن چه هست به کتاب خانه های عمومی قم ، یعنی به یکی از آن ها اهدا شود. و در ضمن تا این تاریخ ، نماز و روزه ، و حق الناس در ذمه ام نمی باشد؛ و لیکن از تمام هم وطنان و همسایگان، چه همسایه خانه و غیره و تمام کسانی که با آن ها معاشرت داشته ام؛ حلالیت می طلبم. و این جانب نیز تمام کسانی که به نحوی حقی بر آن ها پیدا کرده ام از غیبت و غیره حلال می کنم؛ و به بعضی از رفقاء مبالغی به عنوان قرض الحسنه دادم که باید بپردازند.و در خاتمه تمام فامیل هایم و مخصوصا برادران و خواهرهایم و فرزندان آن ها را توصیه به تقوی و نماز اول وقت و حفظ نظام جمهوری اسلامی می نمایم.و دز در تمام حالات خدا را فراموش ننمایند؛ تا خدا آن ها را فراموش نکند؛ و هر که به این وصیت نامه عمل ننماید؛ و یا تبدیل کند؛ به لعنت خدا و نفرین رسول و اولیاء خدا، گرفتار شود.

حسین رجبی نویسی 

بسمه تعالی

چون عازم برای عمل جراحی قلب بودم به عنوان یادداشت این وصیت نامه را نوشتم و هر وصیتی جز این وصیت نامه از درجه اعتبار ساقط است

حسین رجبی نویسی 10- 10- 73

 

 

دست خط وصیت نامه آیت الله نویسی

دست خط وصیت نامه ی حاج آقا نویسی